Flamenco zangeres Luna Zegers is op een zeldzame muzikale zoektocht

Luna Zegers (43) is een muzikale veelvraat. Na haar rockbandje op de middelbare school wordt ze studente jazz zang op het conservatorium in Amsterdam. Ze besluit in haar muzikale zoektocht naar India te gaan en komt daar in aanraking met de Spaanse flamenco. In dit genre studeert ze als eerste buitenlandse student af op het conservatorium in Barcelona. In 2017 kwamen zowel haar debuutalbum als een boek over haar leven uit. Reden genoeg om langs te gaan bij een van de beroemdste flamenco zangeressen van de Benelux.

Met welk doel ging u naar India?

‘Ik wilde een andere ervaring met mijn stem opdoen door zangles te nemen in Indiase muziek. Je kan het vergelijken met het verschil tussen een akoestische gitaar en een elektrische gitaar. Ik vond het fascinerend dat je met hetzelfde instrument een totaal andere wereld van geluid kan creëren. Met mijn instrument, mijn stem, wilde ik dat gevoel ervaren door naar een totaal andere muzikale cultuur te gaan.’

Luna Zegers

Hoe kwam in India de flamenco op uw pad?

‘Met vrienden was ik op een prachtige loungeplek waar de plaatselijke DJ het nummer Como El Agua van de flamencozanger Camarón opzette. Ik was aan de grond genageld en merkte meteen dat het moment mijn wereld had veranderd. Zit ik in India terwijl deze expressieve manier van zingen gewoon uit Spanje, relatief dicht bij huis dus, komt. Het was met flamenco liefde op het eerste gehoor.’

Hoe ging u met deze verliefdheid om?

‘Ik moest naar de bakermat van deze geweldige muziek, Sevilla in Spanje. Ik volgde lessen bij docenten aan een beroemde particuliere muziekschool waar ik ook een zomercursus volgde. Bij deze cursus merkte ik voor het eerst dat ook andere mensen van buiten Spanje geïnteresseerd waren om flamenco te doorgronden.’

Het klinkt alsof u met de flow van de stad meeging?

‘Ja klopt, al was het niet altijd gemakkelijk. Ik sprak nauwelijks Spaans in het begin. Als bij de jamsessies de teksten en ritmes gecombineerd moesten worden voelde ik mij echt een kluns, omdat ik het niet kon volgen. Je kan niet faken of je flamenco kan spelen. Maar zo moet je beginnen, het diepe water in. Zo is mijn flamenco-avontuur begonnen.’

Ging u daarna door naar het conservatorium van Barcelona om flamenco te studeren?

‘Tijdens mijn opleiding in Nederland heb ik altijd contact gehouden met mijn Spaanse zangleraar. Nadat ik cum laude was geslaagd in Amsterdam vroeg hij of ik niet auditie kwam doen in Barcelona voor het destijds enige conservatorium voor flamenco. Hij vond mij verreweg de meest gemotiveerde student die hij ooit had gehad en schatte mijn kansen voor toelating hoog in. Ondanks de strenge selectie van maar 1 of 2 zangeressen per jaar kreeg hij gelijk en werd ik aangenomen.’

Wat waren de verschillen tussen het conservatorium in Amsterdam en die van Barcelona?

‘Eigenlijk kwam ik er op dat moment pas achter dat conservatoria in Nederland heel groot zijn in vergelijking met alle landen om ons heen. Het leek mij tot dat moment vrij normaal dat honderden studenten elk jaar aangenomen werden. Maar in Duitsland wordt bijvoorbeeld jaarlijks 1 persoon per instrument uitgekozen.’

'In Nederland komen ook veel afgestudeerden van de conservatoria niet in het vak terecht. Daarom is het denk ik niet handig om zulke grote klassen te hebben. Heel veel mensen denken met het diploma professioneel muzikant te worden en raken gedesillusioneerd door de uiteindelijke mogelijkheden. Het goede aan het Nederlandse systeem is dat je na je toelating ook je propedeuse moet halen om door te gaan in de opleiding. Hierdoor beoordeel je iemand niet alleen op dat ene half uurtje zingen tijdens de toelating maar kijk je ook naar de ontwikkeling die iemand doormaakt in een jaar.’

Hoe waren de eerste flamenco optredens voor u?

‘Het voordeel was dat ik veel podiumervaring had opgedaan in andere genres zoals rock en jazz. Die basis heeft mij enorm geholpen. Hierdoor pikte ik de ritmes en melodieën sneller op. Maar mijn eerste flamenco optreden was doodeng. Ik deed het meteen in Spanje, het hol van de leeuw. Ik was ontzettend zenuwachtig. Maar op gegeven moment kwamen Spanjaarden naar me toe met lovende reacties over mijn optreden. Bovenal bewonderden ze dat ik daar durfde te staan als buitenlander.’

Luna Zegers op het podium

De vele uren op het podium, merkte u dat het hielp om beter te worden?

‘Zeker, ik ging elke maand naar een open podium waar een nieuwe generatie flamenco artiesten samenkwam. Het was zoveel fijner om zonder vergoeding daar te spelen zodat ik mij niet vreselijk verplicht voelde om iets goed te doen. Dit was op een relaxtere manier kilometers maken, ik zou het iedere jonge muzikant aanraden. Het feit dat je jezelf moet verhouden tot een publiek dat luistert en soms zelfs betaalt, maakt dat je met een totaal andere verantwoordelijkheid op het podium staat dan in je repetitieruimte.’

Uw boek Solo en debuutalbum Entre dos Mundos kwamen in hetzelfde jaar, 2017, uit. Hoe ging dat in zijn werk?

‘Dat liep veel door elkaar heen. Tijdens mijn afstudeerperiode had ik al het repertoire geschreven wat op de debuutplaat is gekomen. Mijn huidige uitgever belde toen tegelijkertijd met de vraag of ik mijn verhaal wilde opschrijven en bij hen uitgeven in boekvorm.’

Het verhaal wat Luna in haar boek vertelt reikt veel verder dan haar muzikale zoektocht. Het is ook een verhaal over de tragiek van verlies en er alleen voor staan. Als kind verloor Luna haar vader die aan een hersenaandoening leed. Niet veel later bleek ook haar zus Marieke dezelfde ziekte te hebben, die haar het leven kostte. Binnen zes jaar sloeg het noodlot opnieuw toe in het gezin toen Luna’s moeder baarmoederkanker kreeg. Als enige lid van het gezin bleef ze over en zocht haar heil vooral in de vurige flamenco muziek.

Was u meteen enthousiast over het idee om uw verhaal te vertellen in een boek?

‘Ja, omdat ik eerder al dacht om mijn verhaal in boekvorm te gieten. De Spaanse muziekstukken die ik schreef vertelden ook een deel van het verhaal maar konden door veel Nederlandse luisteraars tekstueel niet gevolgd worden. Daarnaast kreeg ik veel vragen van Spanjaarden om uitleg van mijn nummers. Toen kreeg ik de behoefte om het uitgebreider en in verhalende vorm te delen met de wereld.’

Het album heeft ook veel verschillende invloeden, van Cubaanse muziek tot aan jazz. Was dit bewust?

‘Ja, dat was altijd het idee, want ik kwam naar Barcelona met de bagage van een jazzopleiding. Dat is een rijkdom die ik niet aan de kant wil schuiven. Al die verschillende achtergronden inspireren mij juist bij het schrijven van nieuwe muziek.’

Stel dat iemand niet bekend is met flamenco, welke cd zou u dan geven voor een goede intro?

‘De eerste naam die meteen opkomt, is Paco de Lucia, de gitarist die Cameron begeleidt. Hij heeft een aantal hele mooie platen. Maar ik zou ook persoonlijk iemand uithoren over de muziek waarvan diegene houdt en daarop verder bouwen. Houd je meer van popmuziek? Dan is de jonge Niña Pastori een aanrader, een zangeres die pop en flamenco heel modern mixt.’

Hoe ziet aankomend jaar er voor u uit?

‘Zaterdag presenteer ik mijn album en boek in Concerto Amsterdam. Dan kom ik in een kleine en intieme setting vertellen over mijn boek en speel ik samen met mijn gitarist nummers van mijn debuutalbum. Ook ben ik bezig met het schrijven van een theatervoorstelling waarbij de hoofdrolspeelster het ontstaan van jazz en flamenco meemaakt door haar reizen over de wereld. De Cubaanse muziek fungeert hierbij als spil en vele stijlen, muzikanten en werelden zullen hierin samenkomen.’

Kan een muziekstijl u in de toekomst zo grijpen als flamenco dat heeft gedaan?

‘Wellicht! Ik voel dat muziekvoorkeuren net als relaties aan een levensfase gelinkt kunnen zijn. In retrospectief heb ik dat ik mijn hele leven al gehad. Van mijn rockbandje tot aan de flamenco. Ben nu op de helft van mijn leven, er zijn nog genoeg muzikale relaties die ik aan kan gaan. Ik bouw door op wat ik kan en zie geen enkele reden waarom ik een genre zou moeten uitsluiten. Als ik iets wil doen zet ik mijn tanden erin en wil ik het doorgronden tot op de bodem.’